Zo'n laatste dag voor vertrek naar huis

5.00 uur
Ik ben klaarwakker hoewel geen wekker gezet. Het is warm op zaal, ik loop naar de ramen maar die zijn dicht - er zijn buiten nog steeds mensen aan het zingen en feesten. Ik hou 't maar dicht.

6.15 uur
Kan echt niet meer slapen. Rise and Shine! Zonsopgang bij de kathedraal dan maar! Ik logeer in hartje stad zo naast de kathedraal. Die drukke toeristenstad van gister is verlaten op dit tijdstip van de dag! Niets is open. Wel lopen er wat pelgrims met rugzak richting Finisterra. Heerlijk, die kalmte. Onderweg naar het plein blijkt de kathedraal aan de zijkant open. Even kijken - geen mens! Wat een rust in vergelijking met de massa's toeristen van gistermiddag. Zelfs de relikwieën van St. Jakob zijn verlaten. Even een moment alleen met hem - bedanken voor alle bescherming.

7.00 uur
Koffie en ei en Spaanse ontbijt tv. Er is gedoe op Gibraltar weet ik van de tv van enige tijd geleden. Iets over een nieuwe haven? Egypte komt voorbij. Veel voetbalnieuws. De dood van de 'moeder' van modeketen Zara, de rijkste vrouw van Spanje, $6 miljard...

8.30-8.45 uur
Postkantoor zou om 8.30 open moeten gaan. Helaas, blijkt vandaag nog steeds een día de festivos. Morgen niet meer, weet een wijze dame van de naastgelegen bar. Ok. Morgen dan.

Dan neem ik de bus naar het vliegveld om te informeren of mijn fiets mee kan. En mijn vier tassen, want ik heb betaald voor '1 tas à 23kg Max'.

9.30 uur
Gesprekje gehad met de mevrouw van de airline. Geen punt, fiets mee! Als je maar betaalt. Ik vraag de mevrouw of ze dat zeker weet. 'Sí', zegt ze. 'En ik ben er morgen zelf'! Kijk. Fijn, kleine luchthaven.

Vervolgens inpakmethode gecheckt. Het ziet er goed uit, ze hebben het gereedschap om de trappers te demonteren en ik ben gerustgesteld. Op fietsfora gaan horrorverhalen rond over fietsen die over en weer worden gegooid, geheel verbogen uit de doos komen enzovoort... Fijn. Dan ben ik in éen keer thuis, met mijn best bike buddy mee.

En dan vandaag... Stad verkennen. Per bus en lopen, dat wel, want de gevoelige knie is dat nog en morgen wel nog 15km bergopwaarts naar de luchthaven met de twee extra voortassen mee. Lezen. Terrasjes met koffie en dan mensen kijken.

Mijn sfeer is weemoedig. Al een eerste stressmail gehad van een collega, vanaf maandagochtend blijkbaar achter elkaar vergaderingen en dat dagen achter elkaar. Ach ja, de start van een nieuw studiejaar in het hoger onderwijs.

Weet je, dat zal allemaal wel.

Ik beschouw het maar als iets wat zich aandient om de volgende bocht.Dat weet je toch niet tot het zich aandient.

En tot nu toe ben ik daar altijd doorheen gekomen. Je regelt het op het moment zelf. Komt er na die bocht een steil stuk, dan doe je dat dus gewoon. Zoals die keer dat het na 1.050 meter 12% omhoog, aan de andere kant van het plateau met 18% naar beneden ging. Vol in de remmen, niet schokkerig maar constant, goed naar achter hangen totdat je zadel in je buik hebt. Niet ideaal maar wel gewoon gedaan. Je moet wel. En dan gaat het dus ook gewoon.

Steile afdalingen over los grind, strak asfalt of juist rotsen. De Ardennen met hun klimmendalen... De hete klim naar Col du Somport... De ochtendklim naar de Cebreiro. De hitte van de meseta en z'n eindeloze uitgestrektheid... Zand asfalt grind keien...

Kom maar door.

Animo!