'This is the life'

Vanavond mijn laatste avond in de 'provincie' want morgen nog maar 50km camino en dan ben ik Santiago stad. Voor de wandelaars nog 2 à 3 dagen lopen.

Vandaag kwam ik onderweg een blonde blije Nederlandse wandelaar tegen die zei 'ik wil nog niet weg! Ik zou zó op de camino kunnen leven!'

Dat snap ik. Ik ga het hier missen.

Neem vandaag.

De eerste 10km over asfalt gaan omdat het nog donker is. Daardoor in een grommige bui komen door het karakter van dat asfalt en de razende auto's. Dan afslaan naar de camino. Prompt vogels horen, zwaluwen en mussen. Over boerenerven fietsen. Blij worden. Door holle wegen met veel groen en inmiddels eucalyptus bomen - zo kenmerkend voor klimaat en de provincie Galicië. Koeien loeien in de verte en je hoort hun koebellen. Een haan rent parmantig met zijn verenpak voor mijn wielen langs. Ik stoor zeven kippen die langs de weg aan het pikken zijn. Heel blij zijn inmiddels.

Brokkelig Boerenasfalt wisselt na 30m met gravel en dan met een oude rivierbedding - gladde ronde stenen die glad zijn van het zand van de wandelaars. Dan opent zich het bos en fiets je met uitzicht op het dal waar in de ochtend nog mist hangt. De geuren van de bermbloemen, de naaldbomen, de boerderijen... Ineens gaat er een hek bij een erf open en worden vier koeien naar het land gedreven. Ze hebben minder haast dan de baas en sjokken kalm aan.

De hele 50km ben ik op mijn fiets helemaal happy - kort steil klimmen door het bos wisselt zich af met zoevend afdalen en crossen over erven, langs muurtjes, hoekjes om, beekjes over, velden door...

Fiets en ik zijn aan elkaar gelijmd als éen soliede machine en wéér voel ik diepe bewondering voor de makers van het frame en de onderdelen die inmiddels vijf weken lang, minimaal 4,5 uur per dag van links naar rechts stuiteren en 69,8km/uur de berg af net zo moeiteloos sturen als de bonkige paden van vandaag... Er is helemaal niets los of kapot. Geen lekke band. Alleen bandslijtage. Als ik vandaag recht opzij op de grond val doordat ik fout stuur en het voorwiel op een steen stopt, schaaf ik mijn onderarm open. Mijn Santos ligt echter alweer te kwispelen om verder te gaan.

Ik passeer twee Nederlandse fietsers: die met hun 'Rose' fietsen die ik een paar dagen geleden tegen kwam voor het kerkje in Vilamazar. Later haal ik (even een lus via asfalt) een Koreaan in die met zijn fiets aan de hand langs de weg loopt. Ik stop om te kijken of ik kan helpen. Helaas valt hier niets te McGyveren met mijn meegenomen gereedschap, zijn achternaaf is gebroken. Naast gebroken spaken in voor- en achterwiel en een gebroken voorrem - maar daar zou je nog mee kunnen fietsen. Helaas. Hier helpt geen Leatherman of superglue. Ik wens hem het beste en roep in gedachten Santiago aan voor een bereidwillige passant met busje.

Tegelijk worden de connecties met thuis ook alweer gelegd. Via rare manieren, maar een belangrijke is muziek. Fietsend over dorpspleinen hoor ik 'blurred lines' en ineens bevind ik me aan het sloepvaren. Of jaren '80 golden oldies waardoor ineens weer terug in middelbare school sfeer.

Vanavond falafel eten. Ik kom binnen bij Guzel die naast de albergue haar Kebabtent heeft en ik hoor Amy McDonald 'this is the life'. Zoals zo vaak eerder overal.

This is the life.

Maar zaterdagavond weer thuis. Maandag weer naar de baas.

En wat wordt dan het leven...? Er zijn zaadjes geplant deze camino. Ik kijk uit naar wat er boven de grond gaat komen.

--------------
Heerlijk nummer, Amy McDonald. Hardop luid zingen door de velden!
http://youtu.be/iRYvuS9OxdA

Net als Blurred Lines, voor op de bonkige paden door de bossen.
http://youtu.be/yyDUC1LUXSU