De laatste Grote Klim voor Santiago

Goh. Nog maar iets van 140km tot Santiago... Op het grote geheel is dat echt bijna. Vandaag een mooie klim gehad naar de laatste hoge col vóór Santiago, die van El Cebreiro op 1300m. Eigenlijk ligt de Alto do Poio iets verderop nog een paar meter hoger maar de Cebreiro heeft de naam. Het mooie vandaag was dat er een heleboel kleine overwinninkjes in 1 dag kwamen. En dat terwijl de dag begon met een enorme blunder.

Die blunder is een megaschakelfout op de steile oprit van de albergue. Fiets staat nog in zwaar verzet van gister, daar kom ik de oprit niet mee op. En dus zondig ik tegen Het Heilige Principe dat je Nooit maar dan ook Nooit schakelt met een derailleur als je vol op de pedalen staat. Dat mag en kan alleen bij Rohloff naven. Maar ik doe het wel, ketting bijt zich vast, blokkeert, en ik trek daarmee het middenvoorblad krom.

Dat is opzich wel een prestatie, zij het een zeer dubieuze. In overleg met Tom de fietsenmaker is dit middenblad juist gekozen vanwege extra hard staal. Schakelt daarmee wat stroever maar gaat veel langer mee.

Wat nu. Ik zie de kromming. Hij blokkeert zelfs het lopen van de ketting. Dat moet weer vlak want deze kromming trekt op den duur de ketting uit elkaar die graag zoveel mogelijk in één lijn loopt. Direct komt een visioen uit Lord of the Rings voorbij waar elfenkoning Erondil met veel vuur en vertoon op het aambeeld het gebroken koningszwaard weer aan elkaar smeedt. Maar hoe kom ik op dit tijdstip aan een smidse, heet vuur en een smidshamer? Ik probeer met de Leatherman tang het blad weer recht te buigen. Zo tough als de Leatherman ook is, hij trekt zich ook krom op het harde staal van het blad. Wel is de ergste kromming er uit en loopt de ketting tenminste weer.

De keuze wordt: doorfietsen. Niets aan doen. Ik sta letterlijk aan de voet van de Cebreiro en moet zo 18km omhoog, kleine voorblad. Daarna 18km en meer naar beneden, grote voorblad. Ergens onderweg is vast een grote steen of een fietsenmaker. Nu repareren betekent later gaan klimmen en meer zon dus warm. En ik ben net zo sharp om 7.00 weg.

Goede keuze, blijkt in de loop van de dag. Het is soms wat behelpen bij vlakkere stukken op de berg - ik fiets voorzichtig met klein blad voor en te schuine ketting naar kleine achterbladen, maar dat zijn maar kleine stukjes. Daarom is dit mijn eerste overwinning vandaag. Kiezen iets níet te doen.

De klim gaat voorspoedig. Kort na vertrek zit ik al in een steady tempo wat ik lang vol kan houden. Ik passeer twee
Spanjaarden. Sterke benen! Onderweg mist in het dal (zie de foto's). Als ik bovenkom sta ik te juichen. Ik weet zeker dat ik de eerste ben. Bijna helemaal in een keer in het zadel geklommen. Het is nog geen 9.00 uur en de wereld ligt in het dal aan mijn voeten, er is niemand! Tweede overwinning schrijf ik bij: Ik voel precies aan wat ik aan kracht en uithouding in huis heb. Doel bereikt om fysiek weer ik vorm te komen na vijf jaar studeren naast een intensieve baan.

Dan landt er een andere fietsvrouw, de Spaanse Carmen. Ze ziet me staan, begint te juichen, parkeert haar fiets tegen de vangrail en komt met open armen op me af. 'Yeah! We did it! Besos!' en ik krijg twee Spaanse zoenen. 'Girlpower'! roep ik en we maken foto's van elkaar en met elkaar. Dan gaat het over de bestemming voor vandaag. 'Im going to Santiago. It is only 170km and if I go 17km per hour, 10 hrs, I can be there at nine tonight' zegt ze. 'Santiago is calling'. En weg is ze. Gek. Als het een man was zou ik denken 'idioot'. Maar in plaats daarvan voel ik bewondering voor de kracht en power...

In de afdaling voel ik me fantastisch. De comfi weg is rustig en niet te steil. Bocht na bocht een nieuw mooi uitzicht. Dan staat er een Duitse jongeman langs de weg, fiets op zijn kop gezet - panne. Hij heeft een gat van 7cm in zijn buitenband geremd toen er iets uit zijn tas viel. Ik hoef niet te helpen, het volgbusje is onderweg. Ik bekijk de band, 'der war unterwegs jedenfalls' merk ik op, bespreek het idee met hem om in de toekomst voor- en achterband om redenen van verschillende slijtage halverwege de tocht te verwisselen. En goeie banden te kopen, want hij rijdt op 'billige Stadtreifen'. Hij knikt. Volgende overwinning: mijn eigen goed verzorgde materiaal want ik heb zelf net de avond ervoor uitgebreid geklust en mijn eigen banden verwisseld. Ook die dure Schwalbes blijven daar blijer van. En ik zoef verder de helling af in een blije flow van de Efteling Droomvlucht.

Tenslotte de aankomst na 60km in Sarría. En venijnig steil klimmetje brengt me in het straatje waar de albergues zitten. Hijgend stop ik naast een jongeman. Ik vraag hem of de albergue 'cerrado'/gesloten is want er staan veel rugzakken en mensen buiten. 'Huh?' doet hij. Ik vraag het nog een keer, nog steeds niet op adem dus vast ook lousy uitspraak tussen de pufjes door. En dan op z'n Engels. Is it closed? 'Huh?' maar dan schiet er een meisje te hulp die mij wel snapt en uitlegt dat ze net open zijn.
Ik besluit hierop verder te fietsen, met zulke mensen wil ik niet in een albergue zitten. Doe ff een beetje je best joh, zeg ik hem in gedachten.

Nog geen 30m verder tref ik een albergue die het helemaal is: hartelijke ontvangst, mooi pand, direct uitnodiging voor pasta mee eten met een Amerikaan, Colombiaanse en Spaanse. De overwinning: luisteren naar mijn gevoel en dan iets anders zoeken. Gisteravond niet gedaan met als gevolg een schone albergue zonder enkele vorm van hartelijkheid.

En dat kromme voorblad? Natuurlijk zat er 100m na binnenkomst in Sarría een hartelijke fietsenmaker die met een grote hamer (en zonder smidsvuur) de kromming in no-time weer recht sloeg. Voor niets.

Vandaag een dag van Overwinningen dus.

En ik ga daar de hele dag van genieten.

Zo.