Ons Soort Mensen
Blijf op de hoogte en volg Roos
12 Augustus 2013 | Spanje, Ambasmestas
De ene fietser is de andere niet zo langs de camino. Dat is te zien aan zowel fietser als berijder.
Er zijn snelle Spanjaarden en Italianen die de camino als amazing outdoor trail zien en 'm ook zo fietsen. Mountainbikes (goeie), minibagage in de vorm van twee kleine achtertassen en kekke fietspakjes met broek en shirt die bij elkaar matchen. Ze wekken de ergernis op van wandelaars omdat ze ongeveer náast de wandelaar melden dat ze er zijn. Ze fietsen in groepjes ban 3-5 en gaan hard. En net als in nl: als zo'n snelle gozert dat naast je oor doet schrik je gewoon.
Dan heb je nog de beginnende fietser, zijnde Spanjaard. Die zie je vaak op de weg. Hij: voorop, achterom kijkend waar ze blijft. Zij: veel te zwaar geschakeld met een nonverbaal lijf 'ik vind hier dus helemaal niets aan'.
Dan de Nederlanders. Wegfietsers. Apart volk. Die komen van vér en hebben dan ook voor- en achtertassen want kampeergear mee. Ander bijzonder ding: ze fietsen over asfalt volgens het boekje 'de St. Jakobsroute' en daarmee mijden ze drukke snelwegen maar ook de camino. Nederlanders zie je dus ook pas op het moment van aankomst in de albergue- als ze tenminste niet nog steeds kamperen. Ik heb zelf alleen maar Nl wandelaars gezien.
Nu luisteren de verschillen erg nauw in groeten en contacten van elkaar. Feitelijk zijn al die fietsers wel fietsers dus niet van de categorie wandelaars, maar ieder is Ons Soort Mens.
Vandaag had ik een ontmoeting met een Nederlander op een ervaren Giant Expedition die op 6km na op 5.000km zat - hij kwam via Barcelona. En hij volgde het asfalt. Het gesprek wilde niet echt vlotten - we fietsten even samen op. Ergens ging ik linksaf het gravel van de camino op en hij rechtdoor. Later kwamen we elkaar weer tegen en hij ging een stukje mee. Dat voelde niet van harte. Bij het eerstvolgende dorp ging hij eromheen (volgens het boekje) en ik dwars er doorheen (camino). Prompt kwam ik daar de Italiaan van de ligfiets tegen van Sahagún, maakten we een praatje en dacht ik echt 'de camino zelf, dat is het dus echt'.
Bij de albergue vandaag zijn vier mountainbikers. We hebben wederzijds nog niet gegroet maar kijken naar elkaar. En elkaars fietsen. Na de grote beurt vandaag inclusief bandenwissel hebben zij hun fietsen ook op hun kop op t gras gezet en zijn ze aan het prutsen.
Onderweg groet ik soms tegemoetkomende wielrenners maar dat hoeft niet en is ook niet altijd wederzijds.
De enigen bij wie van verre de hand omhoog gaat zijn andere wegfietsers. Je herkent ze van verre aan bepakking, houding, en het pure feit dat ze net als jij op dat tijdstip daar zijn.
Alhoewel... Gisteren een bijna-gepensioneerd echtpaar ontmoet bij een kerkje. Mooie fietsen, Ortlieb tassen... We wisselen onze fietsen uit - zij hebben een 'Rose', blijkbaar een Duits merk en ik hoor een bewonderend 'goh, een echte Santos'. Toch wil het gesprek ook niet zo. 'O maar wij kamperen hoor. En die Meseta, we hebben daar lekker kilometers gemaakt want je ziet er toch niets'.
O. Eh, nou dag dan maar.
Wel de fietsen, toch weer geen OSM. Wat luistert dat toch nauw...
------------------
Jezelf en anderen in een categorie plaatsen noemen psychologen 'schemadenken'. Iedereen doet het en doorlopend. Belangrijkste reden: het maakt de wereld van vele stimuli overzichtelijk. Bijvoorbeeld in dit verslag: in één oogopslag zie je of een andere fietser wel of niet gegroet moet worden. Dat bepaal je in miliseconden op allerlei uiterlijke kenmerken. Fijn, dus. Nuttig. De Franse psycholoog Jean Piaget ontdekte bijvoorbeeld dat kinderen al vroeg schema's leren om redenen van grip op de wereld:
http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Jean_Piaget
Maar het kan ook misgaan en dan kom je in de hoek van de cognitieve therapie waarin je leert die schema's opnieuw te bekijken. Bijvoorbeeld het schema wat ik tijdens deze fietsreis aan het ontwikkelen ben: 'alle mannen snurken'. Als het ertoe zou leiden dat ik alle mannen op een slaapzaal bij voorbaat verzoek elders te gaan slapen wordt het problematisch. Cognitieve therapie pakt die schema's aan, bijvoorbeeld via de bekende Albert Ellis' ABC methode.
Er zijn snelle Spanjaarden en Italianen die de camino als amazing outdoor trail zien en 'm ook zo fietsen. Mountainbikes (goeie), minibagage in de vorm van twee kleine achtertassen en kekke fietspakjes met broek en shirt die bij elkaar matchen. Ze wekken de ergernis op van wandelaars omdat ze ongeveer náast de wandelaar melden dat ze er zijn. Ze fietsen in groepjes ban 3-5 en gaan hard. En net als in nl: als zo'n snelle gozert dat naast je oor doet schrik je gewoon.
Dan heb je nog de beginnende fietser, zijnde Spanjaard. Die zie je vaak op de weg. Hij: voorop, achterom kijkend waar ze blijft. Zij: veel te zwaar geschakeld met een nonverbaal lijf 'ik vind hier dus helemaal niets aan'.
Dan de Nederlanders. Wegfietsers. Apart volk. Die komen van vér en hebben dan ook voor- en achtertassen want kampeergear mee. Ander bijzonder ding: ze fietsen over asfalt volgens het boekje 'de St. Jakobsroute' en daarmee mijden ze drukke snelwegen maar ook de camino. Nederlanders zie je dus ook pas op het moment van aankomst in de albergue- als ze tenminste niet nog steeds kamperen. Ik heb zelf alleen maar Nl wandelaars gezien.
Nu luisteren de verschillen erg nauw in groeten en contacten van elkaar. Feitelijk zijn al die fietsers wel fietsers dus niet van de categorie wandelaars, maar ieder is Ons Soort Mens.
Vandaag had ik een ontmoeting met een Nederlander op een ervaren Giant Expedition die op 6km na op 5.000km zat - hij kwam via Barcelona. En hij volgde het asfalt. Het gesprek wilde niet echt vlotten - we fietsten even samen op. Ergens ging ik linksaf het gravel van de camino op en hij rechtdoor. Later kwamen we elkaar weer tegen en hij ging een stukje mee. Dat voelde niet van harte. Bij het eerstvolgende dorp ging hij eromheen (volgens het boekje) en ik dwars er doorheen (camino). Prompt kwam ik daar de Italiaan van de ligfiets tegen van Sahagún, maakten we een praatje en dacht ik echt 'de camino zelf, dat is het dus echt'.
Bij de albergue vandaag zijn vier mountainbikers. We hebben wederzijds nog niet gegroet maar kijken naar elkaar. En elkaars fietsen. Na de grote beurt vandaag inclusief bandenwissel hebben zij hun fietsen ook op hun kop op t gras gezet en zijn ze aan het prutsen.
Onderweg groet ik soms tegemoetkomende wielrenners maar dat hoeft niet en is ook niet altijd wederzijds.
De enigen bij wie van verre de hand omhoog gaat zijn andere wegfietsers. Je herkent ze van verre aan bepakking, houding, en het pure feit dat ze net als jij op dat tijdstip daar zijn.
Alhoewel... Gisteren een bijna-gepensioneerd echtpaar ontmoet bij een kerkje. Mooie fietsen, Ortlieb tassen... We wisselen onze fietsen uit - zij hebben een 'Rose', blijkbaar een Duits merk en ik hoor een bewonderend 'goh, een echte Santos'. Toch wil het gesprek ook niet zo. 'O maar wij kamperen hoor. En die Meseta, we hebben daar lekker kilometers gemaakt want je ziet er toch niets'.
O. Eh, nou dag dan maar.
Wel de fietsen, toch weer geen OSM. Wat luistert dat toch nauw...
------------------
Jezelf en anderen in een categorie plaatsen noemen psychologen 'schemadenken'. Iedereen doet het en doorlopend. Belangrijkste reden: het maakt de wereld van vele stimuli overzichtelijk. Bijvoorbeeld in dit verslag: in één oogopslag zie je of een andere fietser wel of niet gegroet moet worden. Dat bepaal je in miliseconden op allerlei uiterlijke kenmerken. Fijn, dus. Nuttig. De Franse psycholoog Jean Piaget ontdekte bijvoorbeeld dat kinderen al vroeg schema's leren om redenen van grip op de wereld:
http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Jean_Piaget
Maar het kan ook misgaan en dan kom je in de hoek van de cognitieve therapie waarin je leert die schema's opnieuw te bekijken. Bijvoorbeeld het schema wat ik tijdens deze fietsreis aan het ontwikkelen ben: 'alle mannen snurken'. Als het ertoe zou leiden dat ik alle mannen op een slaapzaal bij voorbaat verzoek elders te gaan slapen wordt het problematisch. Cognitieve therapie pakt die schema's aan, bijvoorbeeld via de bekende Albert Ellis' ABC methode.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
