Van requiem naar paradijs

Vanochtend een rit richting Léon die begon met een stuk over 'Afrikaanse steppe' volgens het boekje. Het was inderdaad prachtig.

Het is een vier kilometer langere route dan het alternatief dat langs de N120 loopt en daarom ook veel rustiger, in aantallen pelgrims gesproken. Ik zal er verder niet over uitweiden behalve dat ik na 30km ernstig toe was aan koffie en niet meer stuiteren. De foto's ervan doen verder het verhaal. Ruige rit.

In het dorpje op het eind van het traject bleek ik op een kruispunt te zitten. Rechtdoor naar Léon of linksaf met een omweg maar rustiger naar Leon. Of onderlangs Leon zonder door de (drukke) stad te komen.

Het werd het laatste. Toe aan rust. Even geen grote stad. En in het gidsje vond ik dé herberg in een klein dorpje: met keuken en zwembad.

De route voerde weg van camino en fietsroute. In mijn eentje door het landschap ging mijn hoofd malen. En silly me, dat is dan toch meestal wel wat donker. Op een gegeven moment zat ik hardop woedend te zijn (werkgerelateerd) en schudde ik mijn vuist naar de betreffende collega toen er een auto met vier twintigers erin voorbij kwam. Die vatten dat op als groet en toeterden en zwaaiden vrolijk terug door de open raampjes. Haha! Daarop zakte de boosheid weg.

Verderop lag een dood musje op de weg. Ik stopte en keek ernaar. Het was prachtig. En straks zou er een auto komen en dan....

Ik besloot het in de berm te leggen. Met wat wc-papier pakte ik het op. Het was een prachtig diertje. Helemaal compleet, kleine pootjes, een passend verendek, snaveltje. En open zwarte kraaloogjes.

Het lijfje was nog zacht. Net gebeurd. Ik deed de oogjes dicht en begon ontzettend hard te huilen. Stomme auto's! Stomme mensen! Stomme mensheid! Musjes maken het fietsen zó gezellig met hun eindeloze gekwetter! Waar je ook komt.

Ik legde het op een mooi plekje neer en bleef nog even kijken. Het lag prachtig. Toen vond ik het tijd om weer te gaan.

Het musje had iets losgemaakt want ik kon de kilometers die volgden niet meer stoppen met huilen. En tijdens het typen komt het weer.

Skip in de dag. Na 70km had ik mijn doel bereikt: albergue Refugio de Jésus. Niets religieus, gewoon z'n naam. Hij zit op Facebook, alberguedejesus.

Er ís een zwembad in beton. Ruim groen (!) grasveld. Enorm relaxte sfeer. Een bed is €5,-. Er ís een echte keuken met alles erop en eraan. Boodschappen gedaan met twee Duitse meiden waardoor we voor €1,50 pp lekker en gezond gaan eten. Biertje voor €1,-. Alle muren volgeschreven met uitspraken van anderen.

Is er dan helemaal niets mis hier...?

Nee.

Behalve dat ik er alléén zit.

21.30 Toch nog goedgekomen. Prettig gezelschap in de 'achtertuin' gehad met mijn twee Duitse kamergenoten (waarvan een afgestudeerd in 'Mathe' ofwel Mathematik en in theologie), een Britse mevrouw en er schuift nog een Duitse mevrouw aan. Fijne gesprekken.
Welkome mindset, eentje van gesprekken die ergens over gáán. Leidt goed af van eigen beslommeringen en van de lawaaiige Spaanse gezinnen met schreeuwende kinderen die de achtertuin ook gebruiken om te relaxen. De Duitse mevrouw zegt over de camino 'het ontlast je mentaal en belast je fysiek'. Het beste wat ze had kunnen doen gegeven haar thuis omstandigheden waar ze verder niet over uitwijdt. En dat is goed.