De missing link

Vroeger thuis hadden wij natuurlijk het boek Alice in Wonderland van Lewis Carroll. Het was een uitgave van Disney met veel plaatjes. Ik keek het wel eens door maar vond het te bevreemdend om echt te lezen. Al die rare wezens. En dan die Alice, zomaar een hol inspringen om een wit konijn achterna te gaan. Omdat ze nieuwsgierig is. Dat deed je niet onvoorbereid, kregen we thuis mee.

Vrij recent heb ik het nog eens gelezen en heb ik echte bewondering voor Alice gekregen. Dat je zomaar iets uit je comfort zone onderneemt! Zonder enig bezwaard gemoed! Gewoon, omdat het kan! En dat je vervolgens al die maffe ontmoetingen als vanzelfsprekend aanneemt - zonder oordeel.

'Bevreemding' zoals ik die had bij het lezen van Alice is soms wel op zijn plaats zo onderweg. Dat komt door mensen of plekken maar het is nooit zo heftig als Alice allemaal tegenkwam down in the rabbit hole. Bijvoorbeeld vanochtend. Een mevrouw liep wat heen en weer in de hal van de albergue, zoekend naar iets. Dus ik vraag in het Spaans wat ze zocht. Daar kwam een rap antwoord op wat ik niet kon duiden. Maar wel een beetje. Bleek het Portugees.

Vandaag ben ik mijn eigen rabbit hole ingesprongen.

Aanleiding was de aangegeven route. Twee grote lussen met 10% klimmen om maar niet over de rechte lijn te hoeven rijden, de Nacional - te vergelijken met een drukke NL provinciale weg.

Het Aha-moment kwam bij de afslag voor de eerste lus. Er ging nóg een weg, rechtdoor. De camino.

Gravel, wat keien, en zo te zien zonder onnodige omwegen naar het doel - het volgende dorp. En dat heb ik dus gedaan. Zonder dat ik een goede kaart van het gebied heb - mijn routeboekje geeft alleen het wegennet weer. Daarom vergelijk ik het met Alice. Ik vind dat eng. Gaat het wel lukken met mijn fiets? Is het veel klimmen? Hoe loopt die route dan? Brrrr!

Maar werkelijk. Het eerste stuk is parallel aan de Nacional en goed te doen. Recht naar mijn fietsdoel, daar hou ik van.

Ik pak de camino verder op vanuit Nájera, net na de lunch. Ik tref een Nederlander, samen lopen en fietsen we een eindje. De gele pijlen wijzen de weg. De camino klimt steil het dorp uit, door een bos. En dan opent zich een landschap waar ik direct kippenvel van krijg. Wat is het prachtig! Stil! Rustig! Overal bedaarde wandelaars. Er valt een diepe rust over me. Het gravel en de keien vertragen mijn gang en daardoor hoor ik vogels, de rust, de wind. Iedere wandelaar die ik passeer groet ik met 'ola! Bon camino!' zodat ze niet schrikken en plaats maken, soms lopen ze zeven breed over het pad. Er is geen auto te zien, geen herrie, geen asfalt. Elke 50m een nieuw Instagram moment - ik fiets van compositie in compositie. Dat is absoluut voor het eerst sinds ik onderweg ben. De Rioja: landelijk, graan, rommelige druivenranken...

Dít is wat er miste. Echt contact met de camino.

In het eerstvolgende dorpje schuif ik op een terrasje aan bij een groep wandelaars voor een cola. Daar raak ik aan de praat met een Nederlandse masterstudent uit Groningen en leen haar routeboekje. Dit is het mooiste stuk van de camino, dwars door de Rioja lees ik.

De rest van de dag fiets ik op het gravel van de camino. Kippenvel, geraaktheid, en ik zeg het routeboekje vaarwel. Mijn fiets kan dit net hebben, veel rotsiger moet het niet worden, maar daar ga ik me wel op inlezen in de boekjes van andere pelgrims.

Net als Alice. Ik sprong in mijn eigen rabbit hole en kreeg de ene verwondering na de andere.

Ieder zijn camino...


--------------------
Alice in Wonderland, een sprookje uit 1865 van de hand van de Engelse auteur Lewis Carroll.
De beginregel luidt als volgt:
Alice was beginning to get very tired of sitting by her sister on the bank, and of having nothing to do: once or twice she had peeped into the book her sister was reading, but it had no pictures or conversations in it, `and what is the use of a book,' thought Alice `without pictures or conversation?'

Via het Gutenberg project is via deze link het Engelstalige boek te lezen:
http://goo.gl/h1g4M6