Saamhorigheid

Goh. Ineens is de tocht aangekomen in Puenta la Reina. Een plaatsje dat je als lezer niets zegt maar als peregrino juist weer wel. Hier komen de twee routes uit Frankrijk officieel samen. Hier voeg ik me bij ineens veel meer pelgrims. Ineens is er camino sfeer. De albergue kost maar €5,-. Speciaal pelgrimstarief voor het versturen van twee voortassen met overbodig kampeerspul voor €10,96 naar Santiago stad. Restaurants hebben het Menu Peregrino voor €6,-. Overal kun je St. Jacob parafernalia kopen zoals jacobsschelpen en speldjes.

En in de albergue klinkt Canadees, Turks, Italiaans, Nederlands. Er checken drie schuchtere meiden in uit Korea, zie ik op de paspoorten als ik langsloop. Aan tafel eet ik mijn gekookte prutje met een vent uit Georgia, USA. En ik maak kennis met de Indiase Harini, geboren in Qatar en nu wonend in Vancouver.

Het klikt en we gaan samen het stadje in. Het is middag en behalve de bars is alles dicht. Over een biertje en wat tapas blijkt wat we elkaar komen brengen: ik moet leren autonomer te blijven in relaties, zij wil juist leren haar sterke autonomie los te laten om meer lief te kunnen hebben. ik vraag haar hoe zij dat doet en luister of ik daar wijzer van kan worden.

Ze zet me ernstig aan het denken. Zou je dat ook om kunnen draaien, dat als je niet-autonoom bent dat je dan dús lief kunt hebben? Of iets in die buurt? Dat als je graag dingen samen doet, dat dan... een garantie is voor teveel versmelting? Dus, hoe kun je samen genieten en zowel autonoom blijven?

Dat hele autonomiegebeuren houdt me al dagen bezig, sinds vertrek al. Ik hoor mezelf tegen haar zeggen dat ik 'een beter mens ben door andere mensen' en dat is een Aha moment. Zoals mijn bedrading is aangelegd is dat zoals ik ben. Zonder dat te willen ombouwen (lijkt me te grote klus) zal ik dus een manier in de omgang met anderen moeten vinden.

Terug in de albergue blijkt er een voetmassage workshop te worden gegeven op het gras naast de albergue. Dat is heel leuk en 'bonds' leeftijden en nationaliteiten. Ik merk hoe gevoelig mijn kuiten zijn en overweeg een keer een beenmassage als die gelegenheid zich zou voordoen.

Aansluitend gaan we met het hele gezelschap naar de dienst van 19.15 in het Jacobskerkje tegenover het hostel. Nu is het niet zo dat ik in 1 god geloof. Wel in hogere krachten. Maar de belangrijkste redenen om te gaan: het is met zijn allen, een gelegenheid tot delen, en ik ben toe aan een overpeinzing.

Die komt al bij het lezen van het programma als er bij 'moment for silence and reflection' een paar vragen worden gesteld die je kan gebruiken als leidraad.
- As a pilgrim, do you notice a change in your priorities?
Yep. Rust, reinheid en regelmaat voeren de boventoon. Gevolgd door 'contact willen met waardevolle mensen'. Vind er niets aan als ik niet kan delen. Nee anders: ik vind het allemaal (en mezelf) veel leuker als ik kan delen.
- Are you sensible to those little things the camino offers?
Vandaag voor het eerst. Ik stopte voor een kledingwissel en het viel me op hoe stil het was. Ik ben gewoon een tijdje blijven luisteren naar de wind en het ruisende graan.
- Are you able to open up your heart and senses?
Nee. Vaak niet. Dat kan ik beter met anderen die me na aan het hart liggen. Of met pelgrims met wie het klikt. Vanochtend de hele ochtend bozig op de fiets gezeten door die stomme Spanjaarden in de albergue in Saragüesa van wie ik zeker weet dat ze waren opgestaan die ochtend met als enig doel mij pesten. En ja. Ik stoor me dus aan mannen (vrouwen nog niet gemerkt) die na een dag buiten lopen ongewassen en in wandelkleren aan tafel gaan zitten. Of die geen deo gebruiken en op de slaapzaal het bed naast mij kiezen. Of die niet wakker worden van hun foon omdat ze oordoppen in hebben (rest van de zaal natuurlijk wel) (ik althans).

Net als in het kerkje in Arrés een paar dagen geleden wordt aan aanwezigen gevraagd wie een stukje wil voorlezen, in zijn eigen taal. Het gebeurt zomaar dat ik 'ja' zeg op het Engelse deel (Nederlands bestaat niet) en minuten later sta ik op de kansel achter de microfoon een stuk uit de bijbel voor te lezen, over een wonder te als je maar Vertrouwen hebt.

De sfeer in het kerkje is zacht, open en lief. Ergens tijdens de reflectie breek ik in tranen van spijt over gedane zaken die geen keer meer gaan nemen en in gedachten wend ik me tot de betrokkene met een diep doorvoeld 'sorry'.

Daarna volgt een ritueel waarbij we elkaars voet wassen met water en afdrogen. Het raakt me hoe aandachtig een wildvreemde dat bij mij doet. En dan weet ik het weer. Dit is waarom ik dat hele t*kkeneind door Frankrijk moest crossen, óver de Pyreneeën, dóór de Spaanse droge hitte om uiteindelijk in een echt Spaans
Pelgrimsstadje te belanden. Elkaar op weg helpen. Verrijken. Beseffen dat de wereld zo ver gaat als Korea of Georgia en dat dat ook mensen zijn die last hebben van de warmte. Maar ook mensen die kunnen liefhebben, kunnen geven aan elkaar. Letterlijk soms: aan tafel, de een heeft een fles wijn, de tweede fruit, de derde brood. En figuurlijk. Door galant ruimte voor elkaar te maken als je in een smalle gang loopt. Aandachtig te zijn voor elkaar.

De pijn van de wond zit in mij. Maar door de mensen en de camino sfeer...
Afijn... Time will tell...

Heling...