Bienvenido!

Vandaag een fietsdag waarin alle records te nu toe gebroken zijn. Meeste kilometers: 86,5. Hoogste AVS: 18.0. hoogste snelheid: 58km/uur. En dat op een dag met de warmste temperatuur; 38 graden.

Dat is eigenlijk een foutje.

Veel te hoge getallen voor dit weer en doel van de tocht. Maar noem het maar gewenning, dat klinkt wat liever.

De lucht aan de zuidelijke kant van de Pyreneeën is veel droger merk ik aan neus en lippen. Harde wind, droge wind. Bij de middagpauze bij een klooster kijk ik in de spiegel van de toiletten en zie witte stukjes op mijn kin, opgedroogd zout. Er zijn amper winkels. Superstrak asfalt. En hier begint een heel andere manier van overnachten: in albergues.

Na uren fietsen, toch weer 30km klimmen maar ook 40km dalen, is er geen albergue in het dorp waar dat start aangegeven in het routeboekje. Wel 3km verderop. Ik tank eerst bij met zo'n vieze driehoekige sandwich van het tankstation want ik ben 'running on fumes'. En dat blijkt een gouden greep. Het dorp, niet de sandwich.

Het is nog 3,3km waarvan de laatste 1,5km recht omhoog het durp in. Nog steiler en ik zou achterover vallen. Het zweet komt onder mijn hoed om straaltjes en loopt mijn oren in.

Maar dan opent zich het terras van La Casa de las Sonrisas (= glimlach). Druipend van het zweet en hijgend als een stoomtrein duw ik met mijn laatste kracht m'n fiets het terras op.

'Bienvenido'! klinkt het in koor. De hospitalero komt blij op me af en ik voel me direct helemaal thuis.

(18.56 uur: zo verder, eerst met de aanwezigen naar het kerkje van Arrés voor een rondleiding door Fernando)

22.10 dit blog gaat een hele andere kant op. Wat is het geval. 'Inclusion' van alle peregrinos. Wat een avond. Werkelijk....

Om 19.00 vertelt Fernando over de relikwieën van het minikerkje van dit miniplaatsje waar alleen een bar, een albergue en een kerkje is. En wifi. De les Spaans is begonnen. Aan de hand van steekwoorden begrijp ik dat hij uitlegt wat de symboliek is van de decoraties, en dat hij die koppelt aan de symboliek van de camino.'La gente' maken de weg zegt hij. De mensen. En met een zegen gaan we naar het avondeten.

Daar gebeurt waar je alleen maar van
kan dromen. Aan een lange tafel zit m/v, jong/oud, Duits Nederlands Brits Spaans volk en het verbroedert. We lachen, maken lol. Wijn, goed eten, een gedeelde camino. Fernando blijkt wiskundedocent en hij spreekt goed Engels. Ik vertel hem over mijn teleurstelling van de albergue in Col de Somport. Duur, en niet de spirit. Alleen maar cognitieve aandacht maar niets van affect voor het feit dat elke wandelaar of fietser 35km naar hun albergue is komen klimmen.

Hij vindt dat helemaal niet raar. 'It's plain business for them' zegt hij. 'Niet de echte caminospirit'. Dat zet mijn eigen perceptie in perspectief. Het lag dus niet alleen aan mij.

Ik zit aan tafel naast twee Britse PhD studenten in History en Theatre en die hebben eigenlijk geheel spontaan besloten de Camino te gaan lopen. Dit is hun eerste overnachting. Ze hebben geen idee wat ze overkomt. Ik mag ze de belangrijkste les vertellen die ik zelf heb geleerd: Ieder zijn camino. Laat je niet opjutten door snelle jongens met goeie spullen. Volg je hart. Ik geef ze een kaart van het gebied omdat ze die niet hebben en ben blij dat ik even 'oma' mag spelen. Mentor. Maar niet teveel, ze moeten vooral zelf ontdekken.

En nu ikzelf nog denk ik stiekem. Autonoom zijn, waar iemand met veel jaren studie van zegt dat ik dat misschien wel nooit heb gehad. Ga lekker 'n eind fietsen. Héél snel. En ver.

Afijn.

Later die avond gaan we met z'n allen naar de zonsondergang kijken. Ik zie dat dit minidorpje op een hoog plateau ligt waardoor we uitzicht hebben over de vlakte. De zonsondergang is prachtig. We zijn er allemaal stil van.

Wat is die tocht van vandaag enorm de moeite waard gebleken, in zoveel opzichten.