Rocamadour

Wat is het verschil tussen reizen en pelgrimeren? En waarom is Rocamadour voor pelgrims zo speciaal?

Sinds drie dagen fiets ik af en toe Remko tegen het lijf. Een veertiger die 'tussen de 75 en 100 km per dag doet en sinds vertrek nu 2,5 week geleden nog geen rustdag heeft gehad, niet nodig'. Op campings zit hij graag alleen. Hij zoekt geen contact met anderen en anderen zoeken hem ook niet op. Korte gesprekjes geven hem altijd aanleiding om over eigen gemaakte kilometers te vertellen en daarvoor bewondering te oogsten. Hij vraagt niets terug, geeft niets terug.

Dat is fietsen. Faire une randonnée. Être en route. Punt.

Pelgrimeren is iets anders. Vrijwel iedereen die naar Santiago gaat is op zijn/haar manier op zoek naar bezinning. Voor velen is dat de band met God, voor anderen spiritualiteit in bredere zin.

Kenmerkend voor pelgrimeren zijn ontmoetingen in pelgrimsgites (Frankrijk) of albuergues in Spanje. Er is een gemeenschappelijke kookruimte en je slaapt op zaal met anderen.

Juist op momenten dat ieder z'n eigen prutje staat te koken en zit te eten komen mooie gesprekken los.

Gisteren raakte ik aan de praat met Marie, een mid-twintiger die de Chemin met twee doelen loopt. De eerste is spiritualiteit. De tweede reden is 'artistiek'. Ze is meer dan hobby fotograaf en kookt een paar keer per dag voor de nonnen van de gite in ruil voor onderdak. Ze vraagt of ze mij bij vertrek mag fotograferen, en heeft nu een paar vragen als interview.

Wat mijn reden is om de weg te ondernemen. Welke doelen ik heb. Of die al deels bereikt zijn.

En voor ik het weet vertel ik over mijn doel van de reis. Vóor vertrek was dat doel revitalisering door die *#%+ studie die zoveel energie kostte. Inmiddels is het het vinden van 'mon chemin dans la vie' de ware reden. En 'clôture' van een episode na een 'rupture' van mijn relatie.

De andere aanwezige pelgrim, een sympathieke vent van pakweg mid dertig luistert mee. Ik krijg een begrijpende hand op mijn schouder. 'En', vraagt Marie. 'Is je doel al bereikt?'. Zo'n simpele vraag zonder emotionele lading werkt bevrijdend ontnuchterend. Na het gesprekje zijn we alle drie rijker geworden door elkaar. Iemand vraagt, de tweede vertelt, een derde luistert.

Dát is pelgrimeren.

Ook in de middeleeuwen was het zoeken van een doel voor velen een reden om te gaan. Naast boetedoening en/of een straf ondergaan. Rocamadour viert in 2013 maar liefst 1000 jaar pelgrimeren. Er hangt een Wall of Fame van beroemde pelgrims. Niet in de vorm van Brad Pitt, wel allemaal koningen en abten. Er is een grot van Wonderen en een Zwarte Madonna.

Lopend door de straten van het stadje voel ik de bezinningsenergie.

Eindelijk. Het pelgrimeren is begonnen.

Meer lezen over Rocamadour:
http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Rocamadour

Wetenschap en pelgrimeren (programma van een conferentie in 2011):
http://www.santiago.nl/wetenschappelijke.php