Laatste blog over Fietsen naar Santiago
Blijf op de hoogte en volg Roos
02 September 2013 | Nederland, Leiden
Een reisblog afsluiten met een bericht over hoe het is, twee weken na thuiskomst? Dat voelt logisch. Een aantal geplante zaadjes van de reis beginnen twee weken na terugkomst namelijk boven de grond te komen.
Voor degene die nu inhaakt op dit reisblog over fietsen naar Santiago de Compostela kan het zo overkomen dat je alleen deze reis kan maken als je in zekere zin aan Weltschmerz lijdt. En weet je wat, misschien is dat ook wel zo. Op de stoere Italiaanse en Spaanse mountainbike sportievelingen na (900 km in 1 week) was iedereen die ik onderweg trof op zijn eigen manier bezig met bezinning. Niets brengt je brein beter in beweging dan elke dag lopen of fietsen.
En wat is er dan bij mij boven de grond aan het komen...? Wel: het verschil tussen 'selfish' en 'self-serving' (zie blog 'De lessen van de camino') is gaan doorwerken en effect gaan sorteren.
Twee dagen na thuiskomst trof ik een door de directeur keurig geplande werkagenda. Doordat het niet zo goed gaat op onze opleiding is er nu een uiterst strak management wat zich erg richt op het ultieme 'tekenen binnen alle lijntjes'. Ik vind dat zowel een klus op zich, alsook erg wennen in vergelijking met de managementstijlen van alle jaren daarvoor. Het liep dus niet zo lekker en ik werd na enkele dagen al stevig aangesproken.
Dat ging werken in de dagen na het gesprek. Ik besefte me dat ik een deel redelijk vond, maar een groot deel ook niet. Daarom ben ik een paar dagen later teruggekomen op dat vorige gesprek en heb ik op mijn initiatief opnieuw de degens gekruist met iemand die veel groter en sterker is dan ik.
Dat leverde een vorm van respect op die ik eigenlijk niet zo goed kende. Respect van iemand die heftig op anderen inwerkt, nu gefundeerd weerwoord kreeg, en daar ook wat in zag. Ik kreeg in bepaalde opzichten gelijk.
Wat het veel dieper opleverde: respect in mijn eigen ziel, dat ik niet zomaar over me heen liet lopen in zaken waarvan ik inmiddels voelde dat ik er goed in ben. Lesgeven. Visie op onderwijs. Visie op kwaliteitsverbetering van docenten. Ik besefte mijn eigen-waarde. Mijn eigenwaarde. Twee hele verschillende zaken die nu als groen dingetje boven de aarde komen maar met een stevige stam.
'Komt dat dan door die fietstocht' zult u denken? 'En als ik nou zelf 1900 km fiets, krijg ik dat dan ook?'
Dat hoop ik ten zeerste voor u. Ik kan inmiddels wel duiden hoe het bij mij is gekomen.
Bijvoorbeeld: als ik op een avond voor- en achterband verwissel, nieuwe remblokjes monteer, de dag erna speling in het voorwiel heb en dat er zelf uit weet te halen....
Dan komt er een moment dat het na de klim van 18km ook weer 18km naar beneden gaat... En dan durven om de fiets scherp de bochten in te sturen, in het vertrouwen dat als ik in de remmen knijp dat er dan ook geremd wordt... dat de banden er niet af rollen hoewel ik ze er met mijn eigen handen heb omgelegd..Dat het voorwiel vast zit... Het aanvoelen wat fiets&ik samen in huis hebben... dat is mijn eigen verdienste. Het durven overgeven aan 50km per uur naar beneden suizen omdat mens&materiaal kloppen - dat is vertrouwen. Ik besef me dat letterlijk als ik voor het eerst na de bergtop de fiets kan laten lopen.
Ik voel bij de start van de afdaling heel even de rilling 'kan dit wel'. Direct daarop precies de gedachtelijn zoals die hiervoor staat. Ja, ik ben goed met mijn handen. Ik ben handig. Ik kan dit. Ik besef de keuze in de bril waarmee ik afdaal, 'help dit is eng en gevaarlijk, rustig aan' of 'ik weet dat mens&machine in orde zijn - geniet ervan!'. En ik kies voor 'ja': het is veilig om de fiets te laten lopen.
En van binnen juichend om dit besef en de gekozen en gevoelde bril van 'vertrouwen' wordt het een prachtafdaling met om elke bocht een nieuwe visuele traktatie op weer een heel ander deel van het dal. Het totale besef dat ik iets kan, dat ik het vermogen heb om zoiets te regelen, dat kan ik! Met mijn twee handen en krachtige brein kan ik de wereld aan!
En zo zijn er meer dingen naast technische fietskennis- en vaardigheden. Mijn vermogen om vreemde talen te spreken waardoor ik tot op diep niveau kan connecten met mensen (Engels en Frans dan, Spaans zeker niet). Ik kan dat, besefte ik. Mijn wil om mijn diepste emoties op te zoeken, waarvan je weet dat ze komen als je in je eentje op reis gaat en fysiek in beweging bent. Mijn doorzettingsvermogen, River Deep & Mountain High.
Ik besef me dat ik meer dan voor vertrek bij de kern staat van wie ik ben en wat ik kan. Ik kan mezelf vijf weken in leven houden. 1900km fietsen en 1000km treinen. Ik kan connecten met mensen via taal en foto's. Er zijn wildvreemden die na een avond gezellig echt ontzettend mooie dingen cadeau geven 'you know, you are a fantastic person, don't let anyone else tell you otherwise'.
Voor een klein clubje mensen doe ik er toe.
En dat voelt als 'ik' op een manier die echt ontzettend rijk voelt.
De tranen staan in mijn ogen nu. De namiddagzon reflecteert in het gebouw aan de overkant recht op mijn gezicht. De zon schijnt en ik voel het, het licht en de warmte.
Er ligt een nieuwe toekomst te wachten. Ik mag die zelf gaan schrijven en ik heb daar zin in.
This is me...
THIS IS ME!
---------------------
Van bloglezer Reina komt een onweerstaanbare versie van Shirley Bassey's This is my Life waarin ze oer zingt, emoties met haar hele lijf doorvoelt:
http://www.youtube.com/watch?v=HqxMXlqCFZw&feature=youtube_gdata_player
Zouden we niet allemaal willen uitschreeuwen 'This is me!' zoals zij dat doet? Fantástisch.
Mijn nieuwe theme song. Dit reisblog begon met een citaat van Nelson Mandela over loslaten. Het eindigt met Shirley Basseys prachtige tekst.
Funny how a lonely day,
can make a person say:
What good is my life
Funny how a breaking heart,
can make me start to say:
What good is my life
Funny how I often seem,
to think I'll find never another dream
In my life
Till I look around and see,
this great big world is part of me
And my life
This is my life
Today, tomorrow, love will come and find me
But that's the way that I was born to be
This is me
This is me
This is my life
And I don't give a damn for lost emotions
I've such a lot of love I've got to give
Let me live
Let me live
Sometime when I feel afraid, I think of what a mess I've made
Of my life
Crying over my mistakes,
forgetting all the breaks I've had
In my life
I was put on earth to be,
a part of this great world is me
And my life
Guess I'll just add up the score, and count the things I'm grateful for
In my life
This Is my life
Today, tomorrow, love will come and find me
But that's the way that I was born to be
This is me
This is me
This is my life
And I don't give a damn for lost emotions
I've such a lot of love I've got to give
Let me live
Let me live
This is my life
This is my life
Voor degene die nu inhaakt op dit reisblog over fietsen naar Santiago de Compostela kan het zo overkomen dat je alleen deze reis kan maken als je in zekere zin aan Weltschmerz lijdt. En weet je wat, misschien is dat ook wel zo. Op de stoere Italiaanse en Spaanse mountainbike sportievelingen na (900 km in 1 week) was iedereen die ik onderweg trof op zijn eigen manier bezig met bezinning. Niets brengt je brein beter in beweging dan elke dag lopen of fietsen.
En wat is er dan bij mij boven de grond aan het komen...? Wel: het verschil tussen 'selfish' en 'self-serving' (zie blog 'De lessen van de camino') is gaan doorwerken en effect gaan sorteren.
Twee dagen na thuiskomst trof ik een door de directeur keurig geplande werkagenda. Doordat het niet zo goed gaat op onze opleiding is er nu een uiterst strak management wat zich erg richt op het ultieme 'tekenen binnen alle lijntjes'. Ik vind dat zowel een klus op zich, alsook erg wennen in vergelijking met de managementstijlen van alle jaren daarvoor. Het liep dus niet zo lekker en ik werd na enkele dagen al stevig aangesproken.
Dat ging werken in de dagen na het gesprek. Ik besefte me dat ik een deel redelijk vond, maar een groot deel ook niet. Daarom ben ik een paar dagen later teruggekomen op dat vorige gesprek en heb ik op mijn initiatief opnieuw de degens gekruist met iemand die veel groter en sterker is dan ik.
Dat leverde een vorm van respect op die ik eigenlijk niet zo goed kende. Respect van iemand die heftig op anderen inwerkt, nu gefundeerd weerwoord kreeg, en daar ook wat in zag. Ik kreeg in bepaalde opzichten gelijk.
Wat het veel dieper opleverde: respect in mijn eigen ziel, dat ik niet zomaar over me heen liet lopen in zaken waarvan ik inmiddels voelde dat ik er goed in ben. Lesgeven. Visie op onderwijs. Visie op kwaliteitsverbetering van docenten. Ik besefte mijn eigen-waarde. Mijn eigenwaarde. Twee hele verschillende zaken die nu als groen dingetje boven de aarde komen maar met een stevige stam.
'Komt dat dan door die fietstocht' zult u denken? 'En als ik nou zelf 1900 km fiets, krijg ik dat dan ook?'
Dat hoop ik ten zeerste voor u. Ik kan inmiddels wel duiden hoe het bij mij is gekomen.
Bijvoorbeeld: als ik op een avond voor- en achterband verwissel, nieuwe remblokjes monteer, de dag erna speling in het voorwiel heb en dat er zelf uit weet te halen....
Dan komt er een moment dat het na de klim van 18km ook weer 18km naar beneden gaat... En dan durven om de fiets scherp de bochten in te sturen, in het vertrouwen dat als ik in de remmen knijp dat er dan ook geremd wordt... dat de banden er niet af rollen hoewel ik ze er met mijn eigen handen heb omgelegd..Dat het voorwiel vast zit... Het aanvoelen wat fiets&ik samen in huis hebben... dat is mijn eigen verdienste. Het durven overgeven aan 50km per uur naar beneden suizen omdat mens&materiaal kloppen - dat is vertrouwen. Ik besef me dat letterlijk als ik voor het eerst na de bergtop de fiets kan laten lopen.
Ik voel bij de start van de afdaling heel even de rilling 'kan dit wel'. Direct daarop precies de gedachtelijn zoals die hiervoor staat. Ja, ik ben goed met mijn handen. Ik ben handig. Ik kan dit. Ik besef de keuze in de bril waarmee ik afdaal, 'help dit is eng en gevaarlijk, rustig aan' of 'ik weet dat mens&machine in orde zijn - geniet ervan!'. En ik kies voor 'ja': het is veilig om de fiets te laten lopen.
En van binnen juichend om dit besef en de gekozen en gevoelde bril van 'vertrouwen' wordt het een prachtafdaling met om elke bocht een nieuwe visuele traktatie op weer een heel ander deel van het dal. Het totale besef dat ik iets kan, dat ik het vermogen heb om zoiets te regelen, dat kan ik! Met mijn twee handen en krachtige brein kan ik de wereld aan!
En zo zijn er meer dingen naast technische fietskennis- en vaardigheden. Mijn vermogen om vreemde talen te spreken waardoor ik tot op diep niveau kan connecten met mensen (Engels en Frans dan, Spaans zeker niet). Ik kan dat, besefte ik. Mijn wil om mijn diepste emoties op te zoeken, waarvan je weet dat ze komen als je in je eentje op reis gaat en fysiek in beweging bent. Mijn doorzettingsvermogen, River Deep & Mountain High.
Ik besef me dat ik meer dan voor vertrek bij de kern staat van wie ik ben en wat ik kan. Ik kan mezelf vijf weken in leven houden. 1900km fietsen en 1000km treinen. Ik kan connecten met mensen via taal en foto's. Er zijn wildvreemden die na een avond gezellig echt ontzettend mooie dingen cadeau geven 'you know, you are a fantastic person, don't let anyone else tell you otherwise'.
Voor een klein clubje mensen doe ik er toe.
En dat voelt als 'ik' op een manier die echt ontzettend rijk voelt.
De tranen staan in mijn ogen nu. De namiddagzon reflecteert in het gebouw aan de overkant recht op mijn gezicht. De zon schijnt en ik voel het, het licht en de warmte.
Er ligt een nieuwe toekomst te wachten. Ik mag die zelf gaan schrijven en ik heb daar zin in.
This is me...
THIS IS ME!
---------------------
Van bloglezer Reina komt een onweerstaanbare versie van Shirley Bassey's This is my Life waarin ze oer zingt, emoties met haar hele lijf doorvoelt:
http://www.youtube.com/watch?v=HqxMXlqCFZw&feature=youtube_gdata_player
Zouden we niet allemaal willen uitschreeuwen 'This is me!' zoals zij dat doet? Fantástisch.
Mijn nieuwe theme song. Dit reisblog begon met een citaat van Nelson Mandela over loslaten. Het eindigt met Shirley Basseys prachtige tekst.
Funny how a lonely day,
can make a person say:
What good is my life
Funny how a breaking heart,
can make me start to say:
What good is my life
Funny how I often seem,
to think I'll find never another dream
In my life
Till I look around and see,
this great big world is part of me
And my life
This is my life
Today, tomorrow, love will come and find me
But that's the way that I was born to be
This is me
This is me
This is my life
And I don't give a damn for lost emotions
I've such a lot of love I've got to give
Let me live
Let me live
Sometime when I feel afraid, I think of what a mess I've made
Of my life
Crying over my mistakes,
forgetting all the breaks I've had
In my life
I was put on earth to be,
a part of this great world is me
And my life
Guess I'll just add up the score, and count the things I'm grateful for
In my life
This Is my life
Today, tomorrow, love will come and find me
But that's the way that I was born to be
This is me
This is me
This is my life
And I don't give a damn for lost emotions
I've such a lot of love I've got to give
Let me live
Let me live
This is my life
This is my life
-
03 Februari 2020 - 22:33
Henk:
Beste Roos,
Met heel veel plezier heb ik je blog gelezen.
Ben mij langzamerhand aan het voorbereiden voor een fietstocht naar SdC (maar pas in mei/juni 2021) en probeer zoveel mogelijk reisverhalen te lezen om sfeer te proeven, route-ideetjes op te doen en praktische tips te krijgen.
Wat ik zo fijn aan jouw verslagen vind, is de vreugde, euforie, boosheid, frustratie, tevredenheid, geluk....kortom alle menselijke emoties ben je tegen gekomen en heb je gedeeld.
Dank je wel.....ik vond het heel bijzonder om te lezen en erg inspirerend.
Hartelijke groet,
Henk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
